पूर्वीचा काळ बाबा
खरंच होता चांगला
साधे घरं साधी माणसं
कुठे होता बंगला ?
घरं जरी पत्र्याचे पण
माणसं होती मायाळू
साधी राहणी चटणी भाकरी
देवभोळी अन श्रद्धाळू
सख्खे काय चुलत काय
सगळेच आपले वाटायचे
सुख असो दुःख असो
आपुलकीने भेटायचे
पाहुणा दारात दिसला की
खूपच आनंद व्हायचा हो
हसून खेळून गप्पा मारून
शीण निघून जायचा हो
श्रीमंती जरी नसली तरी
एकट कधी वाटलं नाही
खिसे फाटके असले तरीही
कोणतंच काम रुकलं नाही
उसनं पासनं करायचे पण
पोटभर खाऊ घालायचे
पैसे आडके नव्हते तरीही
मन मोकळं बोलायचे
कणकीच्या उपम्या सोबत
गुळाचा शिरा हटायचा
पत्राळ जरी असली तरी
पाट , तांब्या भेटायचा
लपणा झपणी धप्पा कुटी
बिन पैशाचे खेळ हो
कुणीच कुठे busy नव्हते
होता वेळच वेळ हो
चिरेबंदी वाडे सुद्धा
खळखळून हसायचे
निवांत गप्पा मारीत माणसं
वसरीवर बसायचे
सुख शांती समाधान " ते "
आता कुठे दिसते का ?
पॉश पॉश घरा मधे
" तशी " मैफिल सजते का ?
नाते गोते घट्ट होते
किंमत होती माणसाला
प्रेमामुळे चव होती
अंगणातल्या फणसाला
तुम्हीच सांगा नात्या मध्ये
राहिला आहे का राम ?
भावाकडे बहिणीचा हो
असतो का मुक्काम ?
सख्खे भाऊ सख्ख्या बहिणी
कुणीच कुणाला बोलत नाही
मृदंगाच्या ताला वरती
गाव आता का डोलत नाही
प्रेम , माया , आपुलकी हे
शब्द आम्हाला गावतील का ?
बैठकीतल्या सतरंजीवर
पुन्हा पाहुणे मावतील का ?
तुटक तुसडे वागण्यामुळे
मजा आता कमी झाली
श्रीकृष्णाच्या महाला मधुनी
सुदामाची सुट्टी झाली
हॉल किचन बेड मधे
प्रदर्शन असतं वस्तूंचं
का बरं विसर्जन झालं
चांगुलपणाच्या अस्थीचं
